De hand kan niet zonder de voet

Eind augustus ben ik verhuisd naar het hóóge noorden, naar de stad van de Oldehove, de Waag, de Fryske dúmkes en het fierljeppen: Leeuwarden.
Vanaf begin september volg ik parttime een leiderschapscursus, Naventure. Ik heb één trainingsdag per week, een stapel huiswerk alsof ik op de middelbare school zit (inclusief presentaties en overhoringen) en negen leuke ‘klasgenoten’.
Deze cursus is gelinkt aan de stichting De Navigators. Daarom besteed ik ook een aantal uur per week aan de Christelijke studentenverenging waar ik voorheen lid was. Terwijl menigeen biertjes drinkt en nieuwe mensen verwelkomt help ik met het leiden van een groep van 12 enthousiaste nieuwe leiders, help ik met het (uitvoeren van) het beleid, de visie, de strategische kant van het verhaal en leid ik de bestuursteambuilding.

En dat laatste hebben we onlangs voor het eerst gedaan. We hadden drie uur de tijd, en die vielen precies rond etenstijd. Ik gaf elk van de vijf bestuursleden een taak. Twee meiden mochten niet praten, twee anderen mochten niet zien, dus moesten een blinddoek om en één persoon mocht zijn handen niet gebruiken. Nadat we naar de winkel waren geweest (‘Wilt u een bonnetje?’ (stilte)… Aantikken van degene die wel mocht praten.. ‘Nee dank u’), begon de uitdaging in de keuken. Degene die normaal gesproken het overzicht houdt en alles leidt was nu geblinddoekt en was al het overzicht kwijt. Degene die doorgaans het meeste praat was nu stil (Wat een rust!). En degene met een blinddoek om (Foodie in hart en ziel) sneed gewoon vier paprika’s in stukjes. Er was maar één persoon die het overzicht had, want de blinden konden niet met de stillen communiceren.

Door samen te werken op een andere manier dan ze gewend waren kwam er toch een goede maaltijd op tafel. Ze hadden elkaar letterlijk nodig. De blinden konden niet zonder de stillen, en de stillen niet zonder de prater. Of, zoals een wijs man eens zei: ‘Het oog kan niet tegen de hand zeggen: ‘Ik heb je niet nodig,’ en het hoofd kan dat evenmin tegen de voeten zeggen.’

Dus werk eens op een andere manier samen. Misschien wordt de paprika niet zo netjes in blokjes gesneden door de ander en zou je het zelf beter doen, er komt zeker wel een goede maaltijd op tafel. Misschien ontdek je nog een paar nieuwe talenten!