Gastblog door Annemarijn de Groot

De lege stoel

Vanochtend was ik in een gemeente die kerkte in de aula van een basisschool. Op het podium stond een grote goudomrande stoel. Ik hoor wel eens van gemeentes of gezinnen die een stoel vrijhouden om de aanwezigheid van Jezus te symboliseren, Die op die stoel mag zitten en mee mag eten ofzo. Ik dacht dat dit in deze gemeente ook zo was en ik vind dat idee wel wat hebben. Ik zou het zelf niet willen in onze kerk, ik kom later nog terug op waarom ik dat niet zou willen, maar ik vind het wel een mooi en soort van grappig symbool. 

Maar toen viel mijn blije fantasie in duigen, want de preek begon en het volgende gebeurde. De spreker komt naar voren, prutst met het microfoontje en begint te vertellen hoe hij op zijn preek kwam. Dat kwam door in een stoel te gaan zitten en naar God te luisteren. En je snapt al hoe hij zijn woorden kracht bij zette: hij ging in de mooie stoel zitten (die bij nader inzien niet mooi was)... Achteraf bleek dat die stoel daar altijd stond, zonder enige toegevoegde waarde. 

Nu zit ik in de trein en de plek naast me is leeg. Ik vind het een mooie gedachte dat Jezus bij me is en als een vriend naast me zit. Maar stel nou dat er zometeen iemand instapt die vraagt of hij daar mag zitten? Dan kan ik toch niet zeggen dat deze plek al bezet is, door Jezus, dat zou Hij juist niet willen denk ik. Het mooiste dat je hier op aarde kunt doen is iets voor je naaste.

En stel dat ik me zou inbeelden dat Jezus zo fysiek bij me is, ga ik dan altijd een vierkant meter aan mijn rechterkant vrijhouden en ga ik dan gillen als een voorbijganger door 'Jezus' heen loopt? 

Nee, ik denk niet dat dat de bedoeling is. Jezus is toch veel groter dan zo'n vierkante meter lucht waar ik Hem dan in zou opsluiten? Bovendien zou iedereen dat dan naast zich kunnen hebben, stel je dat eens voor in een drukke winkelstraat. Of in de Primark. That would be a terrible mess... 

Als ik Jezus zou visualiseren in zo'n stukje lucht, die lucht Jezus noemen en het bij me in bed stoppen, voeren... Zou ik dan niet een afgod maken van dat stukje lucht, een afgod die toevallig ook Jezus heet? 

Ik denk niet dat het de bedoeling is om dat te doen. Maar toch vind ik het idee van de stoel mooi, zolang het maar symbolisch is. Zolang er niet letterlijk wordt geloofd dat Jezus daar, precies daar, zit. 

Ik wil niet ontkennen dat Jezus bij ons is, ik geloof alleen dat we dat niet zo letterlijk in lucht moeten zien, of om ons heen, maar in ons hart. En in de harten van mensen om ons heen. We moeten plaats maken in ons hart, in plaats van in onze letterlijke omgeving. Een lege plaats. En leeg is leeg, laat de invulling aan Hem over. Ga je er niet mee bemoeien, beïnvloed het niet, leg het geen grenzen op, maar vertrouw op God. (Denk niet dat ik o-zo-heilig ben ofzo, dit vertrouwen is iets waar ik zelf vaak moeite mee heb). Luister naar wat God je ingeeft, via Jezus die op die stoel in je hart zit. Als je een lege plek maakt in je hart, en je nodigt Hem uit, dan zal Hij komen. Hij zal komen, samen met Zijn Geest Die tot je zal spreken, dingen op je pad zal brengen. Vanuit die plek in je hart zullen mooie dingen gebeuren. 

Dus een stoel vrijhouden? Ja, in je hart.

Update: Naventuretraining

Tijd voor een update! Naventure is mijns inziens nu officieel gestart.
In het weekend van 27 & 28 juli hadden we een optionele training. Samen met negen anderen zat ik op zaterdagochtend vol spanning te wachten op wat zou komen.

Fondswerftraining
Het onderwerp van de training was fondswerving. Best een lastig onderwerp. De meeste mensen staan niet meteen te springen bij het horen van de term fondswerving.
Eigenlijk waren we alle tien wat afwachtend. Een aantal wisten nog niet zeker of ze voor komend jaar wel fondsen wilden werven, een aantal anderen wisten dat wel zeker maar hadden nog geen idee hoe ze het moesten aanpakken.
Gelukkig was daar Deodaat Boer, fondswerfcoach van onder andere de Navigators. Hij begeleidde ons dat weekend en gaf veel uitleg.

Zaterdag
Voorafgaand aan het weekend hadden we een boekje gekregen en een bijbelstudie die we moesten maken. Na een kennismakinsgrondje doken we meteen de bijbel in. Het bijzondere was dat 4 van de 10 Naventurees theologie hadden gestudeerd en op veel teksten veel dieper waren ingegaan dan ik.
Dat bracht mij zoveel nieuwe inzichten dat mijn hoofd al vol zat nog voor de lunch begon.

Op zaterdagmiddag gingen we meer praktisch aan de slag. Wat is fondswerving, wat zegt de bijbel erover, hoe kunnen we mensen uitnodigen om ons te steunen, wat voor woorden moet ik vermijden?
Deodaat wilde dat we op zaterdagavond al de eerste mensen gingen bellen om te vragen of we een afspraak konden maken.
Slik.
Al goed, we schreven allemaal een tekst uit die we konden gebruiken tijdens het bellen. Ik begon met de 'makkelijke' mensen. Familie en vrienden die al hadden toegezegd dat ze me wilden steunen.
Het was de bedoeling dat we tijdens het telefoongesprek de ander vertelden dat we op zoek zijn naar een team van mensen die ons (mij in dit geval) willen ondersteunen door middel van gebed, maar ook financieel gezien. We vroegen ze dan of we ons verhaal mochten delen, onze droom en wat we precies gaan doen. Dat willen we graag persoonlijk uitleggen, dus het doel van het telefoongesprek was om een afspraak te plannen.

We oefenden ons telefoongesprek door met elkaar te 'banaanbellen', haha.

Die avond waren er een aantal van ons die mensen spraken tijdens het bellen die zeiden 'Langskomen? Nee joh, dat hoeft niet. Ik wil je graag sponsoren. Stuur me maar even een mail met alle info.'
Cool he? Zelfs zonder persoonlijk gesprek waren er al een aantal mensen bereid te steunen.
Er was zelfs iemand die zei 'Ik wil niet dat jij het grootste gedeelte van de tijd bezig bent met fondswerving. Ik steun je volledig, en als je anderen vindt die ook willen steunen dan bouwen we het af.'
Hoe tof.

We zaten met die tien mensen aan het einde van de avond tevreden voor ons uit te kijken. De eerste afspraken waren gemaakt.

Zondag
Op zondag gingen we weer in op de bijbelstudie nadat we stille tijd hadden gehad. Die dag stond in het teken van het maken van de presentatie die je aan mensen geeft.
We oefenden, schreven, maakten fouten en leerden.

En wat ik het bijzonderste vond van dit weekend: Een groep die niet staat te juichen om fondswerving, in twee dagen enthousiast krijgen voor dit onderwerp!
We hadden oprecht zin om te beginnen aan deze uitdaging.

Petje af voor Deodaat.

Iets doen wat niet kan.

Soms moet je iets doen wat je echt niet vindt kunnen. Met je laarzen aan door een plas stampen, spontaan bij iemand op bezoek die je al een jaar niet hebt gezien of een middag vrij nemen omdat het mooi weer is. Laatst heb ik ook iets gedaan wat ik niet vond kunnen: als student uit eten bij een sterrenzaak.

Natuurlijk kán dat wel, prima zelfs, maar het is niet iets wat je verwacht van een student. Samen met collegastagiairevriendin Malou vond ik een aanbieding op internet en Malou besloot spontaan restaurant Het Koetshuis* te bellen om te reserveren. Hoewel we een reservering maakten voor slechts vier dagen later hadden ze nog plek voor ons, gelukkig.

Na een moment van voorbereiding (wat moet ik aan?!) en het doorspreken van alle mogelijke scenario’s waren we er klaar voor. We liepen het terrein op en zagen veel dure auto’s, een mooie omgeving en een prachtig pand. We werden keurig verwelkomd door het personeel van Het Koetshuis en kregen een mooie tafel bij het raam.
Ondanks dat we elk scenario hadden doorgenomen werden we – zodra we goed en wel zaten – meteen al verrast. Een meneer van de bediening liep op ons af met een mooie fles champagne en twee glazen. Terwijl hij de glazen voor ons inschonk vertelde hij dat we dit aperitief kregen aangeboden namens Foodservice Network, ons stagebedrijf. Hoe tof!
Volgens Malou heb ik door het hele restaurant geroepen ‘Oh echt? Wat leuk!’ (Oeps. Dat kon echt niet)
Malou en ik hadden al onze collega’s minstens twee keer verteld dat we uit eten gingen bij een sterrenzaak die dinsdag maar dat ze dit voor ons zouden regelen was echt heel verrassend. Wat mij betreft hospitality ten top: mensen verrassen en verwachtingen overtreffen.

Na zo’n goed begin werd onze avond alleen maar beter. Voortreffelijk eten, geweldige wijnen, fijne bediening en een gesprekje met de kok. En toch bleef die champagne iets waar ik niet over uitgepraat raakte.

Oja, en wat ook echt niet kon: we gingen daar weer weg op de fiets. Lachen!