Schommelen

Plotseling begon hij heel hard te lachen.
 “Haha, ‘wat ons beweegt’!”

Het was een mooie dag, en samen met Stephan besloot ik begin maart een stukje te gaan wandelen. Aan het begin van onze Naventuretraining kregen we de vrijheid om even naar buiten te gaan om elkaar te vertellen wat ons zoal bezighield.
Al wandelend en pratend met mijn mede-Naventuree kwamen we uit bij een speeltuin. Als kinderen zo blij renden we naar de schommels – het was nog vroeg, dus er was nog niemand.

Nadat we een poosje hadden gepraat en wat geschommeld hadden zei Stephan: “Doe je ogen eens dicht.”
Ik schommelde verder met mijn ogen dicht. “Gek is dat, je voelt dat je beweegt en je moet er maar op vertrouwen dat die kabels vast blijven zitten en je niet zult vallen.” zei hij.
Met God is dat ook zo, ik zit op de schommel en kan op Hem
vertrouwen dat ik goed vastzit en niet zomaar zal vallen.

Binnen Navigators Studentenvereniging Leeuwarden heb ik het voorrecht dat ik af en toe op een Bijbelstudiekring kan meekijken. Sommige leden staan aan het begin van hun geloof terwijl anderen al verder zijn. Het is prachtig om hen gedurende dit jaar meer te zien groeien. De kringleiders groeien in hun rol en weten steeds betere vragen te stellen. Hierdoor worden de andere leden goed aan het denken gezet en ontdekken ze meer over God en kunnen ze zich dingen meer eigen maken.

Eigenlijk zitten alle leden op de schommel. Sommigen vertrouwen blindelings op de kabels en het framewerk en schommelen er lustig op los. Weer anderen twijfelen en durven nog niet zo goed te
schommelen. En wat een voorrecht dat ik af en toe het vertrouwen van ze krijg om ze een zetje te geven. Via de kringleiderstoerusting of persoonlijke gesprekken mag ik hen helpen groeien in geloof, zodat ze nu ook echt durven schommelen.

Toen het tijd was voor Stephan en mij om terug te lopen naar de rest van de groep sloten we af met gebed. Al schommelend bad ik: “God, dank u wel dat U weet wat ons beweegt.” Waarop Stephan hard begon te lachen: “Haha, wat ons BEWEEGT!”