Recept voor een zinloze dag waarin je weer te weinig hebt gedaan

Afgelopen dinsdag hadden we heel leuk huiswerk voor Naventure:

Je gaat een recept schrijven waarin jij, iemand anders (je mag zelf invullen wie) precies vertelt wat hij/zij moet doen en nalaten, om in de zelfde chaos (problemen/ van slag, eenzaam, onbegrepen, conflict) te raken als die waarin jij regelmatig verzeild raakt (het gaat niet over verandering of verbetering).

Hierbij de mijne:

Recept voor een zinloze dag waarin je weer te weinig hebt gedaan

Word wakker en bedenk wat een ontzettend productieve dag dit zou kunnen worden. Zie dan meteen in dat je teveel wilt doen voor één dag, en herinner je dat je nog geen 24 uur hebt om alles te doen.

Ga ontbijten en douchen. Nee. Ga eerst je kleren klaarleggen en ontdek dan dat er iets in je kamer opgeruimd moet worden. Keer terug naar je kast, en bedenk je dat je de was nog moet opvouwen. Loop naar de logeerkamer. Merk op dat je koude voeten krijgt en loop naar de gang om je pantoffels te halen. Nu je toch in de gang bent, loop even naar de keuken om brood uit de vriezer te halen. Herinner je dat je ging douchen. Zeg tegen jezelf: “Nu geen afleiding meer, anders krijg ik het nooit voor elkaar. Het gaat nu al fout.” Kom tot het inzicht dat een goed begin het halve werk is, en zelfs dat vandaag niet lukt.

Je moet vandaag ontzettend veel doen. Pak je laptop en zet hem aan. Bedenk intussen kwaad dat het alweer veel later is dan gepland. Maak jezelf wijs dat je het vandaag niet druk kunt hebben omdat je ‘toch geen baan hebt’. Vraag jezelf af hoe andere mensen dat doen: leven op een handige manier. Ga op internet zoeken naar hulpmiddelen. Check heel vaak Facebook, en je vier emailaccounts. Zorg ervoor dat je regelmatig contact hebt met vrienden via je telefoon en houd ook Twitter en Pinterest in de gaten. Probeer ondertussen op vacaturesites naar geschikte banen te zoeken. “Zie je wel, alleen maar banen voor anderen.” zeg je tegen jezelf. Word chagrijnig. Intussen heb je bedacht dat je ook nog wat voor de vereniging moet doen. Laat het vooral uit je hoofd om een to do lijstje te maken, of het programma Cold Turkey te gebruiken dat je helpt met concentreren.

Zorg er vooral voor dat als je in een goede werkflow zit, je afgeleid wordt door gedachtes aan dingen die leuker zijn, en ga daar over nadenken. Keer terug naar de realiteit en ontdek dat het een kwartier later is. Blijf chagrijnig. Kijk op de klok om te zien hoeveel tijd je nog hebt voor alle dingen die je vandaag wilde doen. Zie in dat het nooit meer gaat lukken dit allemaal vandaag te doen. Zucht, word boos op jezelf en schuif alles door naar morgen.

Maak jezelf wijs dat het nu toch allemaal niet meer uitmaakt en plof op de bank met een serie. Val vooral uit tegen je huisgenoot als ze vraagt hoe je dag was en of je alles hebt kunnen doen dat je wilde doen.

Volg deze stappen en je hebt gegarandeerd een dag waarop je je zinloos voelt. Hoeveel heb je nou werkelijk gedaan? Niks he? Nee. Waarom kun jij je niet eens gewoon concentreren en je werk doen?

Verenigingsweekend

Precies een week geleden was ik op zaterdagmiddag aan het touwtrekken, beschuit-fluiten-snoep-koek-poepen, levend mijnenveger aan het doen en aan het genieten van het zonnetje: Verenigingsweekend der Navigators Studentenvereniging Leeuwarden.

Vaak is een verenigingsweekend van onze vereniging echt een boost voor je geloof. Zo hebben we eens in een ander jaar een ochtend gehad waarin spontaan veel getuigenissen werden gedeeld en hebben we een keer Cross the line gedaan.
Dus de verwachtingen lagen hoog.

De commissie had verschillende activiteiten ingepland, maar de belangrijkste waren de kringmomenten: bijbelstudie met een klein groepje. We keken eerst naar Jezus en maakten een karakterschets van Hem. Elk groepje had een aantal post-its die ze mochten volschrijven met karaktereigenschappen zoals: Hij is geduldig, Hij doet wonderen, Hij toont compassie.
Onze groep kwam aanzetten met: Hij is een levende legende, Hij is de eindbaas van de bende.
Nouja, zit een kern van waarheid in natuurlijk ;)

Toch kregen we niet echt de diepgang waar we op hoopten. We leerden wel nieuwe dingen en dachten na over ons persoonlijk geloof, maar die geloofsboost bleef uit.

Tot zondagochtend.

Als kringleiders merkten we ook dat de gewenste diepgang nog niet was bereikt. Een van ons vertelde dat het haar opviel dat de vereniging niet echt enthousiast was voor Jezus, en dat mensen leken te berusten in deze staat van zijn.
Mannen lijken te accepteren dat pornografie onderdeel is van het leven, vrouwen lijken te accepteren dat hun (aanstaande) man dus ook naar andere vrouwen kijkt en hen begeert. Waar halen we onze eigenwaarde uit, willen we nog strijden tegen dat wat fout is? Hebben we eigenlijk nog wel voor ogen hoe het hoort te zijn?

Terwijl wij met elkaar in gesprek waren, was binnen de aanbidding begonnen. Halverwege stapte een van de kringleiders naar voren om haar verhaal te delen. Ze vertelde over wat ik net beschreef, en dat het leek alsof de leden genoegen nemen met een leven van zilver, terwijl God voor ons een leven van goud heeft bedoeld! Neem niet genoegen met minder, ga alleen voor het beste, en strijd tegen dat wat je ervan weerhoudt. Zoek iemand, een partner, die dezelfde visie met je deelt en houd elkaar scherp.

Na haar motiverende verhaal kwam een andere kringleider naar voren die mensen aanmoedigde om samen te gaan bidden. Zo liepen er verschillende groepjes mensen de ruimte uit om met elkaar te bidden. Soms om naar elkaar te luisteren, soms om over een specifiek onderwerp te bidden - maar vaak ontroerd.
Het verhaal had veel mensen geraakt. Met haar verhaal legde de kringleider de vinger op de zere plek. We werden stilgezet bij onze 'lauwheid' voor het geloof.

Maar na dit moment (diepgang: check!) hadden we meer visie. We wisten weer waar we voor wilden gaan, en voor Wie we het doen. Gelukkig hoeft het niet alleen, en hebben we 70 mooie verenigingsleden om ons heen staan.

Dus we gaan op pad. Maken soms radicale keuzes en gaan dingen veranderen. We zullen keihard onderuit gaan, maar we zullen ook weer opstaan. Met vrienden om ons heen en een God die ons steunt.

Schommelen

Plotseling begon hij heel hard te lachen.
 “Haha, ‘wat ons beweegt’!”

Het was een mooie dag, en samen met Stephan besloot ik begin maart een stukje te gaan wandelen. Aan het begin van onze Naventuretraining kregen we de vrijheid om even naar buiten te gaan om elkaar te vertellen wat ons zoal bezighield.
Al wandelend en pratend met mijn mede-Naventuree kwamen we uit bij een speeltuin. Als kinderen zo blij renden we naar de schommels – het was nog vroeg, dus er was nog niemand.

Nadat we een poosje hadden gepraat en wat geschommeld hadden zei Stephan: “Doe je ogen eens dicht.”
Ik schommelde verder met mijn ogen dicht. “Gek is dat, je voelt dat je beweegt en je moet er maar op vertrouwen dat die kabels vast blijven zitten en je niet zult vallen.” zei hij.
Met God is dat ook zo, ik zit op de schommel en kan op Hem
vertrouwen dat ik goed vastzit en niet zomaar zal vallen.

Binnen Navigators Studentenvereniging Leeuwarden heb ik het voorrecht dat ik af en toe op een Bijbelstudiekring kan meekijken. Sommige leden staan aan het begin van hun geloof terwijl anderen al verder zijn. Het is prachtig om hen gedurende dit jaar meer te zien groeien. De kringleiders groeien in hun rol en weten steeds betere vragen te stellen. Hierdoor worden de andere leden goed aan het denken gezet en ontdekken ze meer over God en kunnen ze zich dingen meer eigen maken.

Eigenlijk zitten alle leden op de schommel. Sommigen vertrouwen blindelings op de kabels en het framewerk en schommelen er lustig op los. Weer anderen twijfelen en durven nog niet zo goed te
schommelen. En wat een voorrecht dat ik af en toe het vertrouwen van ze krijg om ze een zetje te geven. Via de kringleiderstoerusting of persoonlijke gesprekken mag ik hen helpen groeien in geloof, zodat ze nu ook echt durven schommelen.

Toen het tijd was voor Stephan en mij om terug te lopen naar de rest van de groep sloten we af met gebed. Al schommelend bad ik: “God, dank u wel dat U weet wat ons beweegt.” Waarop Stephan hard begon te lachen: “Haha, wat ons BEWEEGT!”

Iedereen kan

Iedereen kan
Velen willen
Enkelen durven
Durf te worden wie je bent
En het begint met
Actie.

Peter Faber

Marinda "Adam" de Groot

Officieel zijn mijn tweede namen Martje Johanna. Maar het zou net zo goed ‘Adam’ kunnen zijn.

Net als Adam en Eva heb ik sterk de neiging me voor God te verschuilen als ik iets verkeerd heb gedaan. Als ik iets heb gedaan wat niet mag.. als ik iets heb gedaan wat God verdriet doet. Het liefst kruip ik een of ander hoekje – hopend dat God me niet ziet. In gedachten kan ik daar best een week blijven zitten en zo God ontlopen. En ik vind het gewoon heel vervelend dat God mij wel ziet zitten maar dat Hij wacht op mij om de eerste stap richting Hem te nemen.

En weet je, ik doe heel veel fout. Dus ik zit regelmatig in dat hoekje. Hoe moeilijk kan het zijn, tien geboden om je aan te houden en dan toch nog vaak de mist in gaan? De laatste tijd word ik een beetje rebels van die geboden. Dit mag niet, dat mag niet..

Betekent dat dan dat ik een brave Christen moet zijn omdat God anders boos wordt? Nee.
Kan ik op avontuur met toestemming van God? Jazeker.

Ik denk niet dat het Gods bedoeling is dat we in een klein hokje zitten waarin we niks mogen. Het is wel Gods bedoeling om Hem lief te hebben en om onze naasten lief te hebben. Daaruit leven hoeft niet in een klein hokje. Dat kan ook met avontuur!

Ik zal léven.
En geweldige dingen meemaken.
En liefhebben.
Ik zal spontaan zijn.
En ik zal hard vallen als ik weer eens te enthousiast gestart ben.

Dus vergeef me als ik iets doms doe, of als ik weer eens overenthousiast ben.

Ik ben even aan het leven.