OJA, EN IK WAS OP TV!
Vandaag was roze woensdag, dus ik liep in een mooi roze shirt veertig kilometer te zweten. Serieus, wees blij dat je me niet hoeft te omhelzen als ik binnen ben aan het eind van de dag. Ghehe, papa en mama wel vrijdag.
De hitte
Ik hoef jullie natuurlijk niet te vertellen dat het vandaag warm was. Maar man. Wat was het warm vandaag. Als je als individu loopt start je twee keer laat (voor mij di en do tussen 06.00 - 06.45 uur) en twee keer vroeg (wo en vr tussen 05.00 - 05.45 uur). Het is maar wat je laat noemt natuurlijk.
Vanwege de hitte startten bijna alle lopers een half uur eerder, wat betekende dat ik rond 04.15 uur op de Wedren aanwezig was en met mijn maatje Rikste een half uur later *bliep* gescand en wel startte aan dag 2.
Het asfalt
We gingen goed op pad, namen op tijd pauze (ik kreeg een appelflap. Instant happiness) en wandelden in een mooi tempo over de paden. We liepen door het bos waar veel schaduw was, over lanen met bomen aan de zijkanten en door dorpen waar veel douches, nevelsproeiers en andere waterattributen waren. Dus eigenlijk had ik het helemaal niet zo vreselijk warm en liep ik heel lekker. Beter dan gisteren zelfs.
Tot de laatste vijf kilometer want toen kreeg ik last van mijn asfaltbrand (woord van de dag). De hitte van het asfalt verbrandde mijn benen. Je kunt het niet voorkomen, behalve door niet op heet asfalt te lopen. Natuurlijk heeft niemand er zo erg last van als ik. Hoera. Ik ben bijzonder.
Toen ik vorige week in de hardloopwinkel om raad vroeg - niemand had ooit van asfaltbrand gehoord - zei één van de medewerkers: maar kun je niet gewoon in het gras gaan lopen dan?
..
..
NEE NATUURLIJK NIET!
Er is niet overal gras, en als dat er wel is is het gras ook warm en het loopt bovendien zwaarder en je ziet de ondergrond niet goed dus is er meer kans op enkelverzwikking en dat soort ellende.
 |
| De schade van vandaag |
De magische finish - of toch niet
Dus ik liep vrolijk over het asfalt tot het laatste stukje, toen gooide ik het tempo nog maar wat omhoog omdat ik dacht dat alles bij de finish wel opgelost zou zijn.
De finish is geen magische plek waar alle ellende verdwijnt. Helaas. Wel een plek met schaduw, water, eten en rust.
Er waren heel veel mensen die nog goed liepen, maar ook een aantal die mank liepen van de pijn, ingetapet waren tegen blessures of die last hadden van andere problemen.
Onder het motto van: Niet luisteren naar je lichaam verwacht ik dat de meesten hiervan gewoon starten morgen.
Ik finishte overigens in exact dezelfde tijd als gisteren: 9 uur en 3 minuten.
Nieuwe dingen geleerd
Tijdens het wandelen toch weer noemenswaardige nieuwe dingen geleerd, bijvoorbeeld:
- Gay doen is belangrijker dan winnen
- Daar boven op die berg,
Woont een oud wijf
Die maakt voor een kwartje
Alle piemels stijf
En van je heeeela heeeela heeela hooolala HEE!
Irriatieliedjes
Op gegeven moment was ik wel klaar met alles. De laatste vijf kilometer was in de volle zon, dus verzengend heet. Tel daar bij op: vermoeidheid, zere benen en zere voeten en je weet mijn gemoedstoestand (voor degenen die mij goed kennen zal het volgende ongetwijfeld typisch en hilarisch zijn).
Die liedjes dus he.. Ik ging er in mijn hoofd op reageren:
"I'm walking on sunsine"
Ja. Moet je doen. Kun je ver lopen vandaag. Doei.
"Jij krijgt die lach niet van mijn gezicht"
Dan niet joh.
"Laat de zon in je hart"
Oprotten met je ***zon. HITTE.
Maar er waren ook leuke dingen
- Ik zag vandaag het bord met mijn aanmoediging wel, dankjewel Jesse! (en Harry voor gisteren)
- De wandelaars die de toeschouwers aanmoedigen: "Goedzo, je kunt het! Blijven zitten op het terras he! Zet 'm op!"
- Ik liep dus weer samen met Rikste
- Ik liep lekker niet als militair met dikke bepakking of 50/55km
- Tijdens een pauze in het gras kregen we bouillon, meloen, een kitkat en komkommer van aardige toeschouwers
- Wandelaars die met waterpistolen het publiek natschoten
- Op moment van schrijven onweert het heel hard en het regent dus verkoeling is on it's way!
- En dan dit nog, van Renske en Jacoline:
 |
| Een mini-spandoek! |
Nadat ik op de Wedren 1,5 uur voor pampus had gelegen had ik voldoende moed verzameld om de zon weer in te gaan, mijn fiets te halen, wederom verkeerd te fietsen en thuis aan te komen.
Na een voetenbad, koude handdoeken, natte washandjes en het geblaas van de ventilator was ik weer engiszins op orde. Toch was het de krentenplat die me redde (ja sorry, na twee dagen in mijn tas was van 'bol', geen sprake meer. Hij was plat).
Dag hoor. Tot morgen. Dan beklim ik de zeven heuvels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten